Leven – Nepal 2010

Vandaag ben ik heel vroeg opgestaan om mijn ouders naar Nepal te brengen.
Nee, wacht, dat klinkt verkeerd. Ik ben vroeg opgestaan om mijn ouders naar Schiphol te brengen, vanwaar zij naar Nepal zullen vertrekken.
Drie en een halve week lang gaan ze wandelen in de mooie en prachtige bergomgeving van dat land.

Twee jaar geleden waren mijn broertje en ik mee, onze eerste reis sinds jaren weer met onze ouders. Voor mij zelfs de eerste keer naar Azie. Ook toen gingen we naar Nepal, een trekkingstocht maken die ons naar het basiskamp van de Mount Everest zou brengen.
Zwaar dat het was, stuk dat ik ben gegaan, maar bovenal was ontzettend mooi en bijzonder.
De uitzichten waren prachtig, we hebben door bossen gelopen, over Indiana Jones achtige touwbruggetjes met kolkende en brullende rivieren onder ons gelopen, ik ben zwaar verbrand geweest in mijn gezicht, en half onderkoeld door de sneeuw.
Mooi dat je ’s ochtends om zeven uur begint met wandelen, met je warme jas aan, een shirt, met nog een shirt, en een blouse, een muts op, handschoenen aan en stokken in de hand, en dat je na verloop van de dag, als je tegen het middaguur gaat lunchen met veel ‘black tea’ en ‘fried rice’, de zon hoog aan de hemel staat en je jas uittrekt, je blouse ook en je je zonnebril opzet, je maar eens insmeert en weer verder loopt.
Eindeloze spelletjes kaarten, lol hebben, boeken lezen, foto’s maken, genieten, vroeg naar bed en vroeg wakker worden, versteld staan van de ontzettende lieve mensen en de absolute euforie als je het basiskamp hebt gehaald. En dat je daar gewoon maar staat, bij het bordje met dat je je op 5364 meter hoogte bevindt.
YES!

Ja, ik ben best een beetje jaloers dat mijn ouders nu weer gaan, ik had graag meegewild, dat werd dit jaar een beetje lastig, maar misschien is er volgend jaar weer een andere mooie reis in de aanbieding.
Voor nu kijk ik mijn eigen foto’s nog eens terug.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Liefs!