Leven – No pain no gain

Na een nachtmerrie, ik was op de een of andere manier verzeild geraakt in een groep met een beer, maar die beer leek op deze qua zijn gedrag, hij zag er uit als een grizzlybeer, en die begon vervolgens met een mes iedereen te vermoorden, lag ik even wakker, dronk wat water, en nadat mijn hart weer was gekalmeerd viel ik terug in slaap. Ik had me expres zo min mogelijk bewogen, want ik was bang voor wat me te wachten stond en ik had gelijk.
Toen mijn wekker net ging, en ik me probeerde om te draaien, voelde ik al de pijn. De pijn in werkelijk waar elke spier in mijn lichaam, met de nadruk op mijn armen.
Ik ben gisteren namelijk gaan boksen in het park en de training zou niet misstaan in een van de vele afvalprogramma’s op tv.

Anderhalf jaar geleden heb ik ook al eens gebokst, dit was bij een sportschool voor alleen vrouwen, en daar begonnen we de les met touwtje springen en daarna was het vooral heel veel stoten oefenen, kicks, en op het laatst buikspieren. Ook superzwaar, maar vooral heel erg leuk.
Gister ging het anders.
We moesten verzamelen bij het Vondelpark, en ik zag al wat jongens met handschoenen en capuchons verzameld staan. De alarmbellen hadden toen al moeten gaan rinkelen. Nadat we compleet waren begonnen we met hardlopen naar waar we zouden trainen. Nu weten jullie dat ik niet zo een heel erge fan ben van hardlopen, maar hardlopen zonder mentale voorbereiding, met een rugzak op, en geen goede loopschoenen, was weer van een heel ander niveau.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik achterbleef in de stofwolk van mijn medeboksers. Gelukkig was ik samen met een vriendin die mij aankeek met een blik van we gaan NU rechtsomkeert maken en naar huis, maar dat deden we niet en we redden het zowaar tot waar we moesten zijn.

Tijd om op adem te komen was er echter niet, rugzak af, jasje uit, en hup, we moesten sprintjes trekken, kruipen, springen, in plank naar de overkant, opdrukken… Het was een bootcamp en hoewel ik 2 uur van te voren had gegeten, merkte ik dat het goed zijn best deed weer naar boven te komen.
Net toen ik dacht dat ik ter plekke neer zou storten was het tijd om de handschoenen aan te doen. En toen werd het weer leuk, voor even. We moesten sparren, iets wat ik op de vorige sportschool nooit heb gedaan, en ik ben er achter dat dat niet helemaal voor mij is, ik vind het doodeng, hoe vriendschappelijk het ook gebeurd. (Nu ik dit zo typ, snap ik opeens waar mijn gewelddadige grizzlybeer vandaan komt)
Dus ik hoefde gelukkig niet meer en kon mijn stoten oefenen met de leraar.
Jammer was toen je achter elkaar 100 keer recht moest slaan, 100 keer gehoekt, 100 keer uppercut en daarna 25 keer springen, opdrukken, springen opdrukken, en daarna nog 25 keer opdrukken en highfiven met je medestander.
Daarna nog buikspier oefeningen waar je u tegen zegt, en de les (die ook nog eens een half uur langer duurde dan wij hadden bedacht) was eindelijk klaar.

Bon, lang verhaal kort, het was echt superleuk, uiteindelijk, toen we klaar waren voelden mijn vriendin en ik ons superlekker (al ging de rest nog terugjoggen naar de uitgang, en wij zeer op ons gemakje nog een avondwandelingetje hebben gemaakt), het was alleen een tandje of wat gevorderd en nu kan ik dus nauwelijks bewegen.

Hoe is het met jullie?

Liefs!

Zien – Foto’s door Jason Lee

Het leukste van twitter en facebook vind ik eigenlijk dat je door andere mensen gewezen wordt op mooie dingen. Zij plaatsen links naar mooie liedjes, interessante blogs, fijne artikelen und so weiter.
Net kwam er in mijn facebook een link voorbij naar een vader die foto’s maakt van zijn dochters.
Zijn site, of eigenlijk een blog die speciaal aan zijn twee dochters is gewijd, staat vol met foto’s van deze echt überschattige meisjes.
Hij maakt schitterende foto’s van vakanties, de eerste dag naar school, balletuitvoeringen, buitenspelen etc, maar de foto’s die ik vooral hilarisch vind zijn de foto’s waarbij iets heel geks doet met zijn meiden, kijk maar wat ik bedoel:

Heerlijke foto’s toch? Vooral die laatste vind ik schitterend.
Kennen jullie nog mooie fotoblogs of fotografen die de moeite waard zijn?

Fijn weekend alvast!

Liefs

PS: Kijk voor nog veel meer foto’s op: http://kristinandkayla.blogspot.com/

Alle foto’s zijn gemaakt door Jason Lee

Zien – Herakles

Gisteren was ik met mijn oma naar toneel. Naar de Appel in Den Haag om precies te zijn, en wij gingen naar de theatermarathon van Herakles, een 11 uur durend spektakel. 11 uur? 11 uur lang toneel?
Jazeker, 11 uur lang. Al eerder heeft de Appel dit soort marathons opgevoerd. Het begon in 2003/2004 met Tantalus, een voorstelling over de Trojaanse Oorlog, een paar jaar later (2007-2008) kwam Odysseus op de planken, en dat was de eerste marathon voorstelling waar ik door mijn oma mee naar toe ben genomen. Het was onvoorstelbaar mooi en groots en indrukwekkend, en sindsdien gaan we altijd samen naar deze marathons. Twee seizoenen daarna was het de beurt aan de Tuin van Holland, voor het eerst geen groot Grieks epos. Ik moet zeggen dat ik deze ook wat minder vond, al waren er een paar stukken tussen die erg goed waren, over het algemeen is deze wat minder blijven hangen.

Nu, 2012 was dan de beurt aan Herakles, een eigenlijke prequel van de vorige voorstellingen.
En wat was het goed! Het hele verhaal was opgebouwd in 9 delen, en elk deel duurde ongeveer drie kwartier a een uur, en na elk deel had je pauze, dus het was zeer goed te doen. Na de eerste drie delen kreeg je een lunch geserveerd en na de middelste drie delen het diner. In de andere pauzes kon je koffie drinken, of een wijntje nuttigen.

Maar terug naar de voorstelling, wat bij de Appel altijd de meeste indruk op mij maakt zijn de decors, en hoe ze omgaan met de ruimte. Bij elke grote voorstelling wordt het hele theater verbouwd, en elke keer kom je weer in een compleet andere zaal binnen. Ze zijn zo goed met ruimte, verborgen panelen, openklappende deurtjes, bankjes, het blijft een heerlijkheid om alleen daar al naar te kijken.
En dan de acteurs, het is een redelijk klein gezelschap en iedereen speelt meerdere rollen, maar door de fantastische kleding en pruiken en door hun spel laten ze je geloven in elke rol die ze neerzetten.
Het is grappig, zielig, eng, spannend en vooral boeiend. Het is een ingewikkeld verhaal, het gaat over Herakles, maar er worden zoveel uitstapjes gemaakt naar andere mythes, en andere helden, zo gaat het over Jason en de Argonauten, komt Theseus uitgebreid aan bod en als een soort rode draad de Godenfamilie, Zeus en Hera, Apollo, Ares, Aphrodite, Poseidon en noem ze maar op. Erger dan een soapfamilie, deze Goden, maar zo leuk neergezet.

Ja, het is lang, maar het is het waard, en als je van toneel houdt of van Griekse verhalen, of je wilt eens iets anders doen, dan raad ik zeker aan om dit toneelstuk te bezoeken.
Ze spelen nog tot en met oktober in Den Haag, en ik hoorde ook geluiden dat ze in Carre drie dagen gaan spelen, maar ik weet niet precies wanneer.

http://www.toneelgroepdeappel.nl/page/5508/Herakles

Alle foto’s zijn van Leo van Velzen.

Doen – Schop onder de kont

Opeens heb je het, de enige die jou een schop onder de kont kan geven ben jezelf.
En nee, dat is geen heel nieuwe baanbrekende gedachte, maar wel waar. Het kan helpen, iemand anders die je probeert te motiveren, die misschien zelfs boos op je wordt (waar je dan zelf om heb gevraagd, althans, ik kan nog wel eens een vriendin opdragen boos op mij te worden als ik iets niet doe), maar dat heeft niet zoveel effect, het enige effect dat het bij mij bereikt is dat ik alleen maar rustelozer word als ik niets nuttigs doe.

Maar goed, de schop is gegeven, en ik heb mezelf opgegeven voor een cursus fotografie. Iets wat ik al tijden roep maar nooit doe, en nu was er een goede aanbieding, en is het ook maar een dagdeel, even alle basics behandelen, en als ik het dan nog steeds superleuk vind kan ik altijd denken aan een langere cursus.
Ik ben gisteren en vandaag (voor mijn doen) vroeg opgestaan, ik moet om half 11 werken in het cafeetje, en normaal rol ik dan kwart voor tien mijn bed uit, maar gisteren en vandaag ging de wekker om 8.00, dus heb ik gisteren hardgelopen voor ik moest werken, en nieuwe muziekjes op mijn iPod gezet, en vanmorgen twee stukken geschreven.
Dus toen ik zo lekker bezig was, dacht ik, waarom deze lijn niet doortrekken naar mijn blog. Dit arme verpieterde domein, waar ik al maanden niet naar omkijk.
Hier ben ik dan weer. :)

Liefs!