Leven – Sporten tot je er bij neervalt

Ik zit sinds kort bij een andere sportschool.
Dat wil zeggen dat ik via Groupon een deal heb gekocht voor een goedkoop drie maanden abonnement voor een andere sportschool. (Even een sidetrack: Mede Grouponfans, vinden jullie het ook zo leuk als je dan kijkt naar de aanbiedingen en er staat onder, al x keer gekocht, de deal gaat door! Het komt zo oprecht enthousiast over, toch? Nee?)

Het is me toch nog wel een gedoe met Groupon, dan moet je dus inloggen, deal kopen, en dan een voucher printen. Ik heb al geen printer meer sinds ik op mezelf woon, en nu ik ook niet meer op kantoor werk is dat al helemaal een crime. Ik zeg, schaf printers af, of bouw in elke laptop een soort miniprintertje oid. (Technische mensen? Anyone? Patent ligt dan wel bij mij natuurlijk).

Lang verhaal kort, en ik had de voucher en gisteren was dan de dag dat ik naar de sportschool ging, ik had op het rooster gezien dat om 11.00 bodyshape begon en dat deed ik bij mijn andere sportschool ook altijd en dat vind ik leuk.

Oh Boy was I wrong.

Ik moet er bij zeggen dat mijn dag al redelijk chaotisch begonnen was, ik zat namelijk om 10.15 aan mijn ontbijt toen ik zag dat om 11.00 een klasje begon en ik vond dat ik dat wel moest halen. Dus ik schrokte mijn ontbijt naar binnen, trok mijn sportoutfit aan en fietste als een bezetene (of als een heel goede warming up) naar de sportschool, ik wist nog niet precies waar deze was, dus ik wilde me goed indekken, uiteindelijk was ik daar om 10.40 en had ik dus nog 20 minuten om mijn rode hoofd en zweetdruppels tot bedaren te brengen.
Ik ging op het bankje zitten voor de lesruimte en wachtte tot de les zou beginnen, een voor een druppelden er andere sporters binnen en we knikten en lachten naar elkaar zoals de sociale conventie betaamt.
Ik had er zin in, zin om lekker te bewegen en hard te werken en schudde dan ook enthousiast de hand van de leraar toen hij de deur opende. Hij heette Sydney, en bestond uit een bonk spieren.
Toen had ik het moeten weten.

We begonnen en ik denk dat ik na 5 minuten al overleden was.
Ik kan het niet in woorden uitleggen, maar des te beter in plaatjes.
Het ging namelijk zo:

en zo:

en deze deed ik ook:

Het was zwaar. Het was echt zwaar. Voor de mensen die P90X kennen, en wel eens leuk thuis achter de laptop met Tony hebben gesport, het is zeg maar Core Synergistics, maar dan erger. En ook, omdat je het in een sportschool doet ziet de leraar het als je zeg maar even niet mee doet. Tony zag niets, die riep toch wel ‘Awesome’ enzo, ook al zat je naar hem te kijken met een zak chips in je hand.
Op een gegeven moment dacht ik, nu val ik flauw. Maar daar doe ik niet aan, dus ik bedwong dat gevoel. En toen ging ik het weer.

En nu, de dag erna, ik kon mezelf nauwelijks het bed uitkrijgen en nu doet elke beweging pijn.
Maar ik ga terug.

Ooit.
Dit jaar nog.

Denk ik.

Doen – Lachen :-)

Hebben jullie al gelachen vandaag?
Gelachen had ik had nog niet. Wel heb ik best hard gejammerd tijdens mijn sportschoolklasje (daarover later meer), maar hardop gelachen was nog niet gebeurd.
Maar toen ik plaatjes aan het zoeken was voor mijn blog, kwam ik deze tegen en toen moest ik toch wel hardop gniffelen, dat ik ze met jullie wilde delen.

Lachen is tenslotte supergezond en dat kun je niet vaak genoeg doen ;)

Hahaha, zo herkenbaar.

Waar is Wally?

Ik denk dus soms echt wel dat katten dingen zien die wij niet zien…

Heb ik gister nog gedaan.

True Story.

Hahaha, ja echt altijd gaat dit zo.

Bubblewrap, altijd raak.

Hahaha, ik kan er niets aan doen, maar ik vind die poppetjes zo grappig, en omdat hij met ‘le’ praat, hoor ik hem altijd in het Frans voor me en Fransen zijn natuurlijk hilarisch.
Nu ja, ik ben makkelijk te entertainen. :)

Luisteren – Mooie liedjes

Allereerst goedemorgen!

Ten tweede, ik heb iets gedaan wat ik niet had moeten doen. En dat wist ik, daarom heb ik me er ook zo lang tegen verzet, maar gisteren was de verleiding te groot en heb ik toch toegegeven…

Ik heb Wordfeud gedownload en nu ben ik hooked.

Gisteren tot laat in bed gespeeld, vanmorgen ging ik weer verder, ja, dit wordt niets meer.
Het is vooral dat je constant kijkt of je tegenspelers al een woord hebben gelegd en dan nog eens uren puzzelen met je eigen letters en dan.. Nu ja, mede wordfeud spelers kennen dit wellicht, en als je het niet kent of niet hebt, wees blij, sticker voor jou.
Maar goed, ik kijk het even aan, anders vraag ik een van mijn vrienden de app weer te wissen.

Verder voor vandaag twee liedjes.
Het eerste liedje heb ik gehoord in de nieuwe aflevering van The Vampire Diaries. (Ja dat kijk ik, en ben groot fan, kijk dan, ik bedoel maar.)
Enfin, het nieuwe seizoen is dus weer begonnen, en toen ik deze kijk, en naar het einde de laatste scenes kwamen met dit liedje eronder.. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een klein traantje moest wegpinken.
Supermooi dus.

En deze, ja, die kennen jullie denk ik al wel. In het begin vond ik dit liedje niet zo mooi, het blijft toch een Bon Iver cover en het is lastig om hun liedjes te coveren, omdat die zo speciaal en bijzonder zijn.
Maar toen kwam weer The Vampire Diaries om te hoek kijken, met weer een emotionele scene, dit liedje erbij en hop tranen werden er weer geplengd.
En nu ben ik fan. Zo makkelijk gaat dat ja.

Zijn hier nog Wordfeud/Vampire Diaries fans? (Hoeft niet perse allebei tegelijk hoor ;))

Leven – Mijn vakantie

Welkom, welkom lezers van het goede leven!
Ik ben weer terug uit Spanje. Dat was ik eigenlijk donderdagnacht al, maar dan moet je werken, en nog een keer werken, en heb je met mensen afgesproken en dan vlot het niet zo met de blog.
En dan denk je, maandag is een nieuw begin van de week, en dan begin ik met mijn leven te beteren (sporten, goed schrijven, blog bijhouden, gezond eten… Kennen jullie dat? Elke maandag voelt een beetje als 1 januari voor mij) enfin, dus nu is het maandag en is het weer blogtijd!

Voor vandaag heb ik wat kiekjes uit Spanje geplaatst, en daar hoort natuurlijk een bijbehorende soundtrack bij, zodat jullie het Spaanse gevoel een beetje meekrijgen, dus eerst liedje aanzetten, dan foto’s bekijken!

(Let vooral op het fantastische acteerstukje in het begin)

Ok, aan het swingen?
Dan komen hier de foto’s:

Wat zie je er hier allemaal? Ja, zon, want die was er, en strand en zee, want daar heb ik eigenlijk al mijn tijd doorgebracht. En een cortado, want die zou ik drinken, en ook beelden en gekleurde hekjes, want ik had de laatste dag mijn camera mee door een wandeling door de stad.
Het was heerlijk, en durf best te zeggen dat ik een mooie bruine teint heb opgebouwd. Die helaas hier weer weggeregend wordt, maar ik ben nu weer klaar voor de herfst en de winter.

Hoe was het hier?

Leven – La vida

De laatste was is gedraaid, nu nog even inpakken en spullen bij elkaar zoeken, ik was mijn paspoort al kwijt, maar die kwam ik tegen toen ik iets anders zocht (gelukkig, anders waren mijn handen in het haar verdwenen en daar niet meer uitgekomen) dan zo even kadootjes kopen voor de familie, dan nog een avond werken, en morgen, morgen ga ik naar Spanje!
Het land van heerlijk eten, goede wijn, lekkere worst, mijn lievelingskaas (Manchego duh), de cortado’s, de mooie taal, vriendelijke mensen, en de zon.
Ja echt, de zon, want kijk (Wat ik nu ga laten zien is misschien niet heel aardig, maar kijk toch eens):

Dus wat ik ga doen, is elke dag op het strand liggen, en lezen, en schrijven, en eten en relaxen. Muziek luisteren, kletsen met mijn familie, loom en lui en genieten.
Dat moet lukken denk ik zo.

Wellicht een update hier en daar vanaf Spaanse bodem, en wellicht ook niet!
In ieder geval, hasta la vista!

Zien – Did you know?

Gisteren was ik in het AMC, omdat mijn oom na vele jaren trouwe dienst als KNO-arts met pensioen ging.
Daar hoorde uiteraard een afscheid bij in de vorm van een borrel, maar daarvoor was er ook nog een heel symposium georganiseerd in een collegezaal, met sprekers, en studenten van de UvA konden er heen om punten te behalen.
Ik was er gewoon met mijn moeder omdat ik uitgenodigd was, helaas geen punten voor ons dus.
Het voelde wel weer raar, zo in de collegebanken moet ik toegeven, automatisch pakte ik mijn pen en schrift erbij om eventueel aantekeningen te maken.

Enfin, de eerste spreker opende met een filmpje, en dat filmpje vond ik zo interessant (ook wel mede door de soundtrack van Fatboy Slim, het swingde even de pan uit daar in die zaal) dat ik dacht, ik deel het even met jullie!
Er zaten wel shocking facts tussen moet ik zeggen, het is wel een filmpje uit 2010, ongelooflijk achterhaald zal het wel weer zijn, maar er is nog geen nieuwe versie, en ook is het Amerikaans, dus sommige dingen zullen niet relevant zijn perse, maar hoe dan ook. Kijk het, en laat je verbazen.
En swing dus een beetje mee met het liedje.

Luisteren – Some is better than none

Twee mooie liedjes voor vandaag!
Het is grijs en grauw en ik heb een wilde nacht gehad (als in in raar gedroomd), allereerst heb ik moeten vluchten voor Orcs, en geloof me, dat is echt best wel heel erg eng.
En het tweede was, dat ik de baby van een vriendin optilde die toen keihard begon te huilen en toen bleek dat haar hoofd gedraaid was. Ook niet echt relaxed.
Dus ik wilde even fijne muziek om de dag weer goed te beginnen, vandaar twee leuke liedjes.

Eerst wilde ik alleen deze laten horen: (thanks to N.)

Brooke Fraser – Something in the water

En toen stond opeens deze rechts in de rij van liedjes, en die kende ik al, maar had ik al een tijd niet meer gehoord, ik vind deze versie zo mooi! Die man heeft echt een fijne stem.

Dus geniet van deze dag, met of zonder deze liedjes en dat de Orcs en Exorcist baby’s maar ver bij jullie vandaan blijven!

Leven – To key or not to key

Mooie sleutel waar zou die van zijn?

Ik ging vanmorgen naar de schoenmaker om een sleutel bij te laten maken.
Vind ik leuk, dat ze dat allemaal doen, want schoenen hebben eigenlijk natuurlijk geen ene mallemoer met sleutels te maken, maar dat maakt de meeste schoenmakers niet uit. Misschien is het een collectieve hobby, of als je de schoenmakeropleiding doet, je als keuzevak sleutelmaken hebt, en denkt, ja, ik kies dit maar, want mijn andere keuze is bloemschikken en daar heb ik al helemaal niets mee.

De vorige schoenmaker die dat wel deed maakte vervolgens dit:


Hij heeft het dan ook niet gered.

Enfin, ik kwam dus aan bij de schoenmaker en daar stond een man te wachten, ik dacht al, wachtende mensen voor een winkel kan niet goed zijn, want dan staat er dus of een rij van tachtig kilometer of de winkel is nog dicht.
Nu was het optie drie, er hing een briefje op de deur: Ben zo terug.

Ik trek dat soort briefjes slecht, want vanwege het ontbreken van een tijd (tijdstip van vertrek, maar ook de geschatte wegblijftijd) weet je nooit waar je aan toe bent.
Ik vroeg de man dan ook hoe lang hij al stond te wachten, dit was drie minuten, en vond ik nog schappelijk. Maar goed, misschien hing dat briefje er toen al een half uur, en ja, dan vind ik niet meer dat je kunt zeggen ben ‘zo’ terug. Dan moet je zeggen, ‘ ben ooit wel weer eens in de shop, maar goed ben al een paar dagen weg dus ik kan niet beloven wanneer ik dan dus terugkom.’ Snap dat dat een lange zin is, maar kom op, het is voor je klanten.
Enfin, wij bleven wachten, zoals twee mensen die elkaar niet kennen zo naast elkaar staan te wachten. Ik ongeduldig wippend op mijn voetzolen, telefoon in de hand om maar in godsnaam iets te doen hebben, en hij in zijn trainingspakje met een tas vol boodschappen.

Toen kwam vanaf de overkant een vrouw onze kant uitlopen, ze lachte guitig naar ons, dus ik dacht, wellicht is dit de schoenmaker en ziet ze pardoes twee klanten voor haar winkel staan! Ik maakte me al klaar om naar binnen te gaan, maar werd heftig teleurgesteld, ze leek mijn buurman te kenen, want ze vroeg ‘waar de kleine was’, de man antwoordde dat die op stage was, (zo klein lijkt ze me dan niet, tenzij kleuters tegenwoordig ook aan stage doen) maar beter nog, in diezelfde adem voegde ze de zin toe, na even mijn kant op gekeken te hebben, ‘oh en dat is zeker je zus!’

(Insert krekelgeluiden hier)

De man en ik lachten het weg en ontkenden het feit dat wij familie waren en de vrouw ging na een genegeerd lachje weer door met haar dag.
Maar even serieus. Als twee mensen, die naast elkaar ergens, op straat staan te wachten, geen woord met elkaar wisselen, en zo ongeveer op elkaar lijken zoals Kuifje en Guust Flater waarom denk je dan oh dat zullen wel broer en zus zijn?
Zou ik persoonlijk niet doen.

Gelukkig kwam het allemaal goed, want de schoenmaker kwam er aan (hij had even lekker broodjes kroket gehaald) en maakte de sleutels voor mij en mijn broer.

En zo zie je maar. Een broer maakt nog geen sleutel.