Doen – Market Sale

Ik was dus heel enthousiast over iets en ik dacht daar moet ik een stukje over schrijven!
En ik wist niet hoe ik moest beginnen, ik had namelijk drie openingszinnen, die gingen zo:

1. Ohhh, ik ben zooo verliefd!!
2. Ik was dus op de markt vandaag!
3. Er is dus een marktkoopman…

Nou, behalve dat jullie misschien denken dat ik verliefd ben geworden op een marktkoopman, (en dat is niet zo) weet je nog steeds niet waar ik enthousiast over ben, maar ik ga het vertellen.

Ik hou dus heel erg van de markt, maar ik ga eigenlijk veel te weinig, terwijl ik er altijd heel erg blij van word (VOLLE TAS GROENTE MAAR 5 EURO!!) en het budgettechnisch ook heel fijn is (VOLLE TAS GROENTE MAAR 5 EURO!!), dus ik was afgelopen maandag geweest, en vandaag weer.
Als ik naar de markt ga, ga ik eigenlijk altijd naar de Ten Kate markt in Amsterdam West, want die is dichtbij, goedkoop, en heeft leuke fijne kraampjes.
Zo is daar de 50 ct kraam, waar echt bijna alles 50 ct is, tomaten, komkommers, sla, knoflook, uien.. etc. Fantastisch.
En er is ook de kraam waar je heen moet voor de ‘bijzondere’ spulletjes, ingelegde citroenen, alle kruiden, linzen, kikkererwten, goede bossen munt, alles.
En dan is er nog mijn allerlievelingskraam, met de allerliefste verkoper van de hele markt: De Humus kraam.
Deze man heeft de lekkerste humus, baba ganoush, en andere smeersels die je je maar kunt voorstellen.
En! Je mag alles proeven, hij scheurt een stukje brood af en doopt dat in iets en het is goddelijk. Ik koop daar altijd meer dan ik van plan was.
Zo ook vandaag, ik had mijn humus, mijn olijvenmix en een feta waar je van gaat huilen zo lekker, en toen vroeg de beste man of ik was mangohumus wilde proberen. Mangohumus? Humus met mango? Wtf dacht ik, want ik hou van humus en ook van mango, maar bij elkaar had ik nog niet echt bedacht, maar ik heb heerlijk waar nooit iets vies geproefd van deze man dus ik zei kom maar op.
En echt jongens en meiden, het was een waar feestje in mijn mond. Zo lekker, dat ik zei, doe me die ook maar. Het was zoet, en kruidig, en ook een klein beetje pittig, en verrassend..
Toen ik thuis kwam heb ik het natuurlijk gelijk op mijn verse brood (ook van de markt) gesmeerd en nu is het bijna helemaal op (Relax, ik had maar een klein potje hoor!), maar ik denk dat ik heel snel weer even terugga voor deze mangohumus.

Dat is dus mijn nieuwe liefde.

Jullie marktfans?

Liefs!

Doen – Hush

Ik moet nu werken, en het is mooi weer en hemelvaartsdag, dus het zal wel druk worden.
Dat is ok, dan gaat de tijd lekker snel voorbij.
Wat wel jammer is dat ik mijn bronchitishoest weer terug heb en mijn stem klinkt als schuurpapier. Zal je zien dat niemand me verstaat straks en ik alles moet herhalen waardoor mijn stem nog meer verdwijnt en ik uiteindelijk moet gaan werken met een bordje om mijn nek en een marker.
Maar gisteren had ik al een luie dag, toen heb ik alle series bijgekeken (bijna alle series dan)(niet alle series van de wereld, gewoon de series die ik kijk) en lekker in bed gelegen, maar nu kan dat niet. Er moet brood op de plank komen. Ha!
Als ik niet had moeten werken had ik misschien ook wel zo naar een terrasje gegaan en een koffietje (of thee met honing is waarschijnlijk beter in mijn geval nu) gedronken, met een krantje. Wow, dat zijn veel verkleinwoorden, kan gebeuren soms.

Gaan jullie nog leuke hemelvaart plannen beleven? Of moeten er ook een paar werken?

Liefs!

Leven – Het leven van een kampioen

Afgelopen zaterdag heb ik meegedaan aan een wedstrijd, of een kampioenschap if you will, en ben ik tweede geworden. Daar was ik best wel trots op, alleen als je dan nog met 1 iemand overblijft, en de prijs is zo dichtbij, dan is een tweede plek toch even slikken. Maar goed, het is zilver, dus laten we nou niet klagen.
Dus feliciteer ik mezelf met de tweede plek in het kampioenschap Stoelendans.

Het cafe waar ik werk bestond namelijk dit weekend een jaar, en dat was groot feest, met stoelendans dus, en een vuurspuwer en een DJ. En het thema was hoofddeksel, dus de helmen, cowboyhoedjes, petjes, hulletjes (zo’n Volendams ding), jaren 90 boyband hoedjes en politie en kapiteinspetten vlogen je om de oren.
Een gezellige boel.
En toen lag ik er dus laat in, en moest ik gisteren weer vroeg werken, en het was heel druk, maar ik heb het overleefd. Vannacht even wat extra slaap gepakt en nu kan ik er weer tegen aan.

Hoe was jullie weekend?

Liefs!

Luisteren – Sunday Tune

Vandaag een kort berichtje, want:
Ik ben net wakker, en ik lag vier uur geleden pas in mijn bed.
Je werk wordt maar een keer 1 jaar, dus dat moet je wel vieren.
Nu mag ik weer werken, dus snel onder de douche.
Het is mooi weer, dus ik hou mijn hart vast qua drukte.
Jullie zullen ook allemaal vandaag wel lekker buiten zijn.

Hier een mooi liedje dat ik per toeval tegenkwam op YouTube:
(Vind de clip ook zo schattig!)

Fijne zondag!

Liefs!

Leven – Nepal 2010

Vandaag ben ik heel vroeg opgestaan om mijn ouders naar Nepal te brengen.
Nee, wacht, dat klinkt verkeerd. Ik ben vroeg opgestaan om mijn ouders naar Schiphol te brengen, vanwaar zij naar Nepal zullen vertrekken.
Drie en een halve week lang gaan ze wandelen in de mooie en prachtige bergomgeving van dat land.

Twee jaar geleden waren mijn broertje en ik mee, onze eerste reis sinds jaren weer met onze ouders. Voor mij zelfs de eerste keer naar Azie. Ook toen gingen we naar Nepal, een trekkingstocht maken die ons naar het basiskamp van de Mount Everest zou brengen.
Zwaar dat het was, stuk dat ik ben gegaan, maar bovenal was ontzettend mooi en bijzonder.
De uitzichten waren prachtig, we hebben door bossen gelopen, over Indiana Jones achtige touwbruggetjes met kolkende en brullende rivieren onder ons gelopen, ik ben zwaar verbrand geweest in mijn gezicht, en half onderkoeld door de sneeuw.
Mooi dat je ’s ochtends om zeven uur begint met wandelen, met je warme jas aan, een shirt, met nog een shirt, en een blouse, een muts op, handschoenen aan en stokken in de hand, en dat je na verloop van de dag, als je tegen het middaguur gaat lunchen met veel ‘black tea’ en ‘fried rice’, de zon hoog aan de hemel staat en je jas uittrekt, je blouse ook en je je zonnebril opzet, je maar eens insmeert en weer verder loopt.
Eindeloze spelletjes kaarten, lol hebben, boeken lezen, foto’s maken, genieten, vroeg naar bed en vroeg wakker worden, versteld staan van de ontzettende lieve mensen en de absolute euforie als je het basiskamp hebt gehaald. En dat je daar gewoon maar staat, bij het bordje met dat je je op 5364 meter hoogte bevindt.
YES!

Ja, ik ben best een beetje jaloers dat mijn ouders nu weer gaan, ik had graag meegewild, dat werd dit jaar een beetje lastig, maar misschien is er volgend jaar weer een andere mooie reis in de aanbieding.
Voor nu kijk ik mijn eigen foto’s nog eens terug.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Liefs!

Leven – Happiness is just around the corner

De fijne dingen van afgelopen week, want die moeten ook gewoon genoemd worden.

*Zitten in mijn vensterbank met een glaasje wijn, laptop voor mijn neus, avondzonnetje op mijn gezicht, het enige dat mist is een goede ruggensteun, maar verder zit ik er heerlijk.
*Afspreken met mensen die ik al een tijd niet meer heb gezien. Niets geeft zoveel energie als een dierbaar iemand spreken na lange tijd en je over je woorden heen valt omdat je zoveel wilt vertellen en weten en je bijna stuiterend op de bank zit van leukheid.
*Blij met mijn fiets. Niets nieuws of bijzonders, maar ik hou gewoon zo van fietsen door de stad en als ik dan om auto’s heen kan manoeuvreren die op elkaar aan het wachten zijn omdat een vrachtwagen van 80 meter lang een U-turn probeert te maken, dan lach ik in mijn vuistje ja.
*De cd van of Monsters and Men aanzetten bij het openen op mijn werk, als ik nog alleen ben en het volume hard draai en meezing terwijl ik de kaarsjes aansteek en een schoon sopje pak.
*Restjes eten, gegrilde courgette erbij, en warm Turks brood uit de oven, vriendinnetje die een goddelijke bolognese saus mee brengt, samen met rijst en paprikasalade, en een feast was born.
*Elke ochtend vroeg opstaan en sporten, rustig ontbijten, kop thee erbij, een blogje schrijven, een mailtje tikken, en als ik een paar uur later aan het werk moet bij het cafe, heb ik er al een heel nuttige dag op zitten.
*’s Nachts niet kunnen slapen (ok, dat is wel vervelend) omdat je bruist van de ideeën en de energie en je eigenlijk alleen maar door wilt gaan met al je plannen.
*Een vakantie boeken, jeej zon strand zee en lekker eten. Verder ga ik vrij weinig uitvoeren daar. Ja, een heel mooi bruin huidje kweken, maar dan houdt het ook wel weer op. Bruin en uitgerust zal ik wederkeren. Ok, is pas over twee maanden, maar toch, de tijd gaat harder dan je denkt!

Ik bruis gewoon deze week en ik neem het er van, wie weet hoe lang het duurt ;)

Hoe was jullie week?

Liefs!

Leven – And for my future house…

Er zijn weinig dingen die ik echt wil in mijn eigen huis later (behalve een grote fijne keuken, en als het even kan een veranda -> hello countryside USA), maar wat er sowieso in moet, of ik het nu zelf moet maken (Jeetje, ik word nog helemaal de klusmevrouw als ik zo doorga) of dat ik stad en land af moet zoeken naar zo’n huis, ik wil dus een zitvensterbank.
Zo’n brede vensterbank versierd met kussens, en dat je in het raam kunt zitten en kunt lezen, met een kopje thee, of eind van de middag met een glaasje wijn. En dat je af en toe naar buiten kunt kijken en naar de maisvelden staart (ja als je dus met je veranda in de US countryside zit natuurlijk) of naar het stadse leven (als je dus ergens anders zit).
Of samen met iemand, knie tegen knie, gesprekken voerend, die, (en dat weet ik zeker) altijd gaan over hoe fijn het wel niet is om hier in het raam te kunnen zitten.

Gelukkig voor mij kwam ik er een paar weken geleden achter dat ik door een toevallige samenloop van omstandigheden (mijn bank staat tegen mijn vensterbank en die zijn toevallig even hoog) zo’n soort iets heb, mijn raam kan wagenwijd open, en ik heb een soort avondzonnetje, dus nu zit ik zelf ook in mijn vensterbank. Is nog zeker niet de real deal, maar komt een heel eind in de buurt.

Beetje zoiets dus eigenlijk. Vooral die middelste met die boeken vind ik geweldig.

Jullie iets wat echt echt in jullie (toekomstige) huis moet? Open haard? Ronddraaiend paneel? Geheime deur?

Liefs!

Doen – Design N00b

Hij houdt het papiertje vast. Naast hem kringelt de rook van zijn kopje thee omhoog. Het papiertje legt hij neer en hij kijkt me aan, ‘hoe lang heb je hierover gedaan?’
‘Ehm, ik denk minder dan een minuut.’
‘Ja, dat is er ook wel aan af te zien.’
Ik lach, ‘maar ik kan ook helemaal niet goed tekenen of ontwerpen, het gaat om het idee!’
‘Gek genoeg snap ik het ook nog, je tekening.’ Hij kijkt weer naar het blaadje.
‘Gaat wel lastig worden.’
Nee toch, denk ik, ik dacht dat het een uitermate geschikt ontwerp was.
‘Wat dan?’ vraag ik toch maar, misschien kan ik er nog wat aan aanpassen.
‘Ja dit,’ hij wijst.
‘Maar das juist het leukste,’ zeg ik beteuterd.
‘Ja, dat moet je ook wel houden.’
We zijn even stil.
‘En de maten? Houtsoort? Achterkant? Versteviging? Heb je daar al over nagedacht?’
Nee niet echt.
Ik haal mijn schouders op. ‘Mwoah, een beetje.’
‘Als je dat eerst nou gaat doen, praten we daarna verder.’
Ik zucht: ‘Ok.’
Hij drinkt zijn thee op en gaat weg.
Het papiertje blijft achter en ik pak het van de tafel.
Daarop staan een hoop lijnen en vakjes. Het is moeilijk te raden als je geen idee hebt wat het is.

Maar het wordt een boekenkast.
Mijn eigen ontworpen boekenkast.
Hoop dat het gaat lukken, want hij is wel echt gaaf al zeg ik het zelf. (Niet zozeer op papier, met die lijntjes enzo, maar vooral in mijn hoofd)

Hebben jullie wel eens iets gemaakt? Qua meubels?
Ik zal jullie op de hoogte houden van het proces, en met een beetje geluk is hij in 2040 klaar!

Liefs!

Back in the day – Griezelfascinatie

Het is alweer enige tijd geleden dat ik mijn nieuwe rubriek het leven in heb geroepen, klik hier voor de eerste editie. Nu is het tijd voor mijn nieuwe Back in the day.

Zoals je hier hebt kunnen lezen hou ik heel erg van enge films, en ook al vond ik E.T. en Hook nog te eng toen ik jong was, was ik groot fan van tvseries a la Are you afraid of the Dark en Goosebumps en Eerie Indiana (Btw, grote crush op de hoofdpersoon van deze serie).

Ook ben ik al vroeg begonnen met het lezen van enge boeken. Ik kan helaas niet meer zeggen wanneer en hoe het is gekomen, maar laten we voor het gemak de Griezelbus van Paul van Loon de schuld geven. Toen ik die had verslonden was het hek van de dam. Alle andere griezelbussen kwamen natuurlijk voorbij, en de kippenvelreeks, en als hoogtepunt de blauwe thrillerboekjes:
Het verlaten strandhuis, en de babysitter, de Moordexpress, je kent ze wel. Volgens mij waren die iets van 5,95 (gulden toen nog natuurlijk) bij de kinderblokker, enfin daar kocht ik ze altijd, en die gingen de hele klas rond, netjes je naam in het boek schrijven, want je wilde ze wel terug, en hoe meer moord en doodslag hoe beter.

 

 

 

 

Toen ik een keer bij mijn tante op een verjaardag was, was haar buurjongen daar ook, een jaar of twee ouder dan ik toen was, en hij vertelde over de griezelclub krant. Hij nam me mee naar zijn huis en liet me zien wat dat inhield.
Het was fantastisch, en dat wilde ik ook. Dus kreeg ik een abonnement op de griezelkrant, waar de schrijvers als Paul van Loon, Bies van Ede, Tais Teng, Eddy C. Bertin voor schreven. Het blad verscheen elk kwartaal en er stonden enge verhalen in, previews van nieuw te verschijnen boeken, en je kreeg een omslag erbij van boeken uit de serie.
Het ging zelfs zo ver dat ik een spreekbeurt heb gehouden op school hierover, terwijl het geen spreekbeurten seizoen was, om zoveel mogelijk klasgenootjes lid te laten worden. Is me niet gelukt geloof ik, en het spijt me om te zeggen dat mijn verkoopskills niet veel beter zijn geworden over de jaren.
Ook op mijn schooltekeningen had dit zijn weerslag, zo tekende ik uitsluitend horror achtige situaties, vissen met een skeletlichaam in een aquarium, ‘Oogman’ een oog met aders en ledematen die venijnig lachend op een berg met bliksemschichten stond, of wat te denken van het gat in het hek, waarachter een kerkhof met skeletten lag, hangend aan de galg, onder de guillotine, monden versperd in schreeuwen waar Edvard Munch alleen maar had van kunnen dromen.
Als ik de tekeningen zo terugkijk, vraag ik me af waarom de school toentertijd niet even met mijn ouders heeft gebeld, en gezegd dat ze ze zich ietwat zorgen maakten om mijn excentrieke expressie. Maar ik haalde goede cijfers, en met mijn blauwe ogen en kuiltjes in mijn wangen leek het niemand echt te deren.

 

Bon, na die jeugdliteratuur ging ik vrolijk in een moeite door naar Stephen King, en Dean Koontz, ook de medische thrillers van Robin Cook moesten er aan geloven.
Toen was het klaar met de thrillers. Eventjes. Sinds een jaar of twee zit ik er weer midden in, en kan het me niet gruwelijk genoeg zijn. Het tekenen heb ik helaas laten varen, maar als er in een boek beschreven wordt dat er een lijk met bloed besmeurd zonder ingewanden in iemands boekenkast ligt, dan wrijf ik toch even vergenoegzaamd in mijn handen.
Maar mijn blauwe ogen en kuiltjes in de wangen heb ik nog altijd, dus mensen verwachten die bloeddorstige kant niet van mij.

En ja, voor de mensen die er op hoopten, hier wat tekeningen van toen.

Ja, das eng he?

Jullie fan van de thrillers ofzo? Of heb ik jullie nu allemaal weggejaagd hier? ;)

Doen – Samen koken, samen leven

‘De jonge mensen mogen bij de roze servetjes zitten en de oudere bij de blauwe servetjes.’ Vriendelijk worden we door een van de medewerkers gedirigeerd naar onze plek. De servetjes liggen om en om, zodat jong en oud naast elkaar komt te zitten.
Er wordt al druk gesneden; snijplanken liggen vol met tomaten en er staat een stapel Turks brood te wachten tot het onder handen wordt genomen.
Ik neem plaats en stel me voor aan de mensen die naast en tegenover me zitten.
Een plankje en een mesje worden me aangereikt en ik pak een tomaat om in kleine blokjes te snijden. Voor ik überhaupt iets heb gedaan krijg ik al goedbedoeld advies van een oudere dame schuin tegenover mij, ‘wel dat groene dingetje dr af, want dat is niet te eten.’ Ik knik haar toe en snijd demonstratief het stukje weg, zodat ze ziet dat ik goed naar haar luister.

Ik ben beland op een avond in Amsterdam West, ‘Samen koken, samen leven,’ georganiseerd door Central Cultural de Hispanohablantes de Amsterdam. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, ik had gehoord dat we moesten koken voor bejaarden, dus ik had mezelf al achter grote pannen zien roeren en eten uitserveren, maar het werd een heel andere avond.
De bedoeling van deze avonden is om jongeren en ouderen met elkaar in contact te brengen; voor de ouderen is het een leuk uitje, de mensen zijn (vaak) eenzaam en komen zo toch onder de mensen, voor de jongeren is het gewoon leuk en interessant, zo zat er een journalist bij die ooit is gekomen om een reportage te maken, maar die het zou leuk vond dat hij terug is blijven komen.

Er zijn ontzettende veel verschillende nationaliteiten, veel Spaanstaligen (uit Chili, Uruguay, Mexico en Spanje), een Duitse en een Italiaan. De rest komt wel allemaal uit Nederland, maar er zijn maar 2 echt geboren en getogen Amsterdammers bij. Een ontzettend gemêleerd gezelschap, en daarom ontzettend leuk.
Naast me zit een erg lieve vrouw, een beetje verlegen, maar naar mate de avond vordert vertelt ze honderduit over haar interessante leven. Ik geniet hiervan, en blijf vragen stellen om nog meer te weten te komen. Om me heen zie ik iedereen geanimeerd kletsen met elkaar. Erg mooi om te zien.

Het koken stelt buiten de tomaten snijden en het Turks brood opdelen niet zoveel voor. Er zijn twee Iraanse dames in de keuken hard aan de slag (uiteraard wel met de door ons gesneden tomaatblokjes), de keuken is ook te klein om dat met zijn allen te doen, maar we eten uiteindelijk heerlijk; een dikke maaltijdsoep met bonen, pasta, spinazie en veel kruiden, en daarna een prutje van tomaat, ui en knoflook. We hebben wel gevraagd wat het precies was, maar de ingewikkelde Iraanse namen heb ik helaas niet kunnen onthouden.

Tussen het eten door worden er spelletjes gespeeld, eerst eentje om elkaar beter te leren kennen, twee aardappels gaan rond en als de muziek stopt moeten degenen die de aardappels vasthouden een praatje met elkaar maken. Later nog een spelletje gewoon voor de leuk. Iedereen doet mee, en als we op het einde een stoelendans gaan doen zijn de oudjes zo mogelijk nog fanatieker dan wij.
De vrouw die voor ons gekookt heeft kan ook nog eens heel mooi zingen, een tijd geleden heeft ze met een blaasorkest opgetreden in het concertgebouw en voor ons zingt ze ook twee liedjes. Iedereen geniet zichtbaar, en het ontroert me, zo’n grote gemixte groep, allemaal stil en genietend.
Op het laatst gaat de muziek wat harder en de vrouw met wie ik heel de avond heb gepraat gaat samen met haar vriendin swingen met de Iraanse vrouwen.
Ze had erg genoten zou ze me later toevertrouwen.

Ik ook.