Back in the day – Griezelfascinatie

Het is alweer enige tijd geleden dat ik mijn nieuwe rubriek het leven in heb geroepen, klik hier voor de eerste editie. Nu is het tijd voor mijn nieuwe Back in the day.

Zoals je hier hebt kunnen lezen hou ik heel erg van enge films, en ook al vond ik E.T. en Hook nog te eng toen ik jong was, was ik groot fan van tvseries a la Are you afraid of the Dark en Goosebumps en Eerie Indiana (Btw, grote crush op de hoofdpersoon van deze serie).

Ook ben ik al vroeg begonnen met het lezen van enge boeken. Ik kan helaas niet meer zeggen wanneer en hoe het is gekomen, maar laten we voor het gemak de Griezelbus van Paul van Loon de schuld geven. Toen ik die had verslonden was het hek van de dam. Alle andere griezelbussen kwamen natuurlijk voorbij, en de kippenvelreeks, en als hoogtepunt de blauwe thrillerboekjes:
Het verlaten strandhuis, en de babysitter, de Moordexpress, je kent ze wel. Volgens mij waren die iets van 5,95 (gulden toen nog natuurlijk) bij de kinderblokker, enfin daar kocht ik ze altijd, en die gingen de hele klas rond, netjes je naam in het boek schrijven, want je wilde ze wel terug, en hoe meer moord en doodslag hoe beter.

 

 

 

 

Toen ik een keer bij mijn tante op een verjaardag was, was haar buurjongen daar ook, een jaar of twee ouder dan ik toen was, en hij vertelde over de griezelclub krant. Hij nam me mee naar zijn huis en liet me zien wat dat inhield.
Het was fantastisch, en dat wilde ik ook. Dus kreeg ik een abonnement op de griezelkrant, waar de schrijvers als Paul van Loon, Bies van Ede, Tais Teng, Eddy C. Bertin voor schreven. Het blad verscheen elk kwartaal en er stonden enge verhalen in, previews van nieuw te verschijnen boeken, en je kreeg een omslag erbij van boeken uit de serie.
Het ging zelfs zo ver dat ik een spreekbeurt heb gehouden op school hierover, terwijl het geen spreekbeurten seizoen was, om zoveel mogelijk klasgenootjes lid te laten worden. Is me niet gelukt geloof ik, en het spijt me om te zeggen dat mijn verkoopskills niet veel beter zijn geworden over de jaren.
Ook op mijn schooltekeningen had dit zijn weerslag, zo tekende ik uitsluitend horror achtige situaties, vissen met een skeletlichaam in een aquarium, ‘Oogman’ een oog met aders en ledematen die venijnig lachend op een berg met bliksemschichten stond, of wat te denken van het gat in het hek, waarachter een kerkhof met skeletten lag, hangend aan de galg, onder de guillotine, monden versperd in schreeuwen waar Edvard Munch alleen maar had van kunnen dromen.
Als ik de tekeningen zo terugkijk, vraag ik me af waarom de school toentertijd niet even met mijn ouders heeft gebeld, en gezegd dat ze ze zich ietwat zorgen maakten om mijn excentrieke expressie. Maar ik haalde goede cijfers, en met mijn blauwe ogen en kuiltjes in mijn wangen leek het niemand echt te deren.

 

Bon, na die jeugdliteratuur ging ik vrolijk in een moeite door naar Stephen King, en Dean Koontz, ook de medische thrillers van Robin Cook moesten er aan geloven.
Toen was het klaar met de thrillers. Eventjes. Sinds een jaar of twee zit ik er weer midden in, en kan het me niet gruwelijk genoeg zijn. Het tekenen heb ik helaas laten varen, maar als er in een boek beschreven wordt dat er een lijk met bloed besmeurd zonder ingewanden in iemands boekenkast ligt, dan wrijf ik toch even vergenoegzaamd in mijn handen.
Maar mijn blauwe ogen en kuiltjes in de wangen heb ik nog altijd, dus mensen verwachten die bloeddorstige kant niet van mij.

En ja, voor de mensen die er op hoopten, hier wat tekeningen van toen.

Ja, das eng he?

Jullie fan van de thrillers ofzo? Of heb ik jullie nu allemaal weggejaagd hier? ;)

Back in the Day – Jeremy Jackson

Vanaf vandaag een nieuwe rubriek op Lovelifehere.
De rubriek heet Back in the Day, en gaat over mijn obsessies uit mijn vroegere levensjaren.
Dat kunnen series zijn, crushes, liedjes, een bepaald soort voedsel, you name it.

We trappen deze rubriek af met een van mijn crushes van vroeger: Jeremy Jackson.
Een enkeling zal wellicht fronsen en de naam uitspreken zonder enige herkenning, maar de meesten van ons zullen wellicht (dan wel uitzinnig, dan wel met walging) uitroepen: Hobie!!
Inderdaad, Jeremy Jackson speelde Hobie in een van mijn lievelingsseries van de jaren 90, Baywatch. Hij speelde de zoon van Mitch Bucchanon (door ook weer door zo’n held, David Hasselhof, in het leven geroepen) en ik was verliefd.
Ik weet geen enkele verhaallijn meer van deze jongen, maar ik weet wel dat ik verkocht was door zijn donkere haren, zijn parellach, zijn Amerikaanse accent en de nonchalance waarmee hij over het strand paradeerde. Als hij blij was, was ik blij, was hij verdrietig wilde ik het liefst door het scherm duiken om zijn tranen te drogen en als Mitch boos op hem was, gaf ik Mitch een denkbeeldige trap tegen de achterkant van zijn rode zwembroek.

In bed fantaseerde ik over de strandwandelingen die we zouden maken, en de cola’s die we zouden nuttigen. Wellicht zouden we zelfs hand in hand lopen en wat zo mooi was aan die fantasieën, de taalbarrière was geen enkel probleem. Hij begreep Nederlands, of ik was vloeiend in Engels, het ging allemaal zo makkelijk.

Nu ging deze obsessie zelfs zo ver dat ik een brief stuurde naar Peter Jan Rens, naar het programma Geef nooit op, met de wens dat ik graag zou willen parachutespringen en dan willen landen op het huis van Hobie.
Terwijl ik die brief op de bus had gedaan (de envelop versierd met kleurtjes en stickertjes zodat hij vooral op zou vallen) schreef ik Jeremy zelf ook een brief.
Deze was uiteraard in het Nederlands en begon met Lieve Hobie.

De strekking van de brief was dat ik hem liet weten te hebben meegedongen naar een plek in een Nederlands televisie programma, om hem te mogen ontmoeten, en dat dan waarschijnlijk ook een vriendin mee zou komen, maar dat ik veel leuker was, en dat ik hem zo leuk en knap vond en dacht dat we wellicht maar eens moesten nadenken over verkering.
Deze brief heb ik nooit verstuurd, ik kon geen adres vinden, en van Peter Jan Rens heb ik helaas ook nooit meer iets gehoord.

Wel heb ik een t-shirt laten maken met zijn foto er groot op, waar ik dan in sportte op school (mensen, even voor de duidelijkheid, we hebben het over de basisschool) tot groot boegeroep van mijn mannelijke klasgenoten.
Toen hij eenmaal zijn cd uit had gebracht met de hit You can run draaide ik dan deze ook grijs op mijn witte stereoset, liggend op bed, een kussen tegen mijn borst gedrukt, ogen dicht en denkend aan Hobie die op me af kwam rennen en me misschien een kusje op mijn wang zou geven.

Uiteindelijk is het maar beter ook dat het niets is geworden, hoe ouder hij werd hoe minder aantrekkelijk zullen we maar zeggen, maar god wat was ik verliefd.

Niet meer so pretty...

Jullie ook crush gehad op Hobie?

Liefs!